Mijn pensioen is begonnen!

Wat gaat de tijd toch snel, mijn laatste post is van al meer dan 5 weken geleden.

De ouders van boer Mel waren rond Kerst op bezoek. Ik heb dus hier stil Kerstfeest gevierd. Gelukkig begon de TOP2000 eerste Kerstdag, dus helemaal stil was het niet! Ik heb er gewone werkdagen van gemaakt. De stal moet elke dag schoongemaakt en met iets doen gaat het altijd beter. Broer Paul is eerste Kerstdag jarig, dus hem per Whatsapp gebeld en gefeliciteerd.

Voor de week rond nieuwjaar had ik een AirBnB gehuurd in Pontoise, in de buurt van het ouderlijk huis van Léa. Dit was meteen een test voor mijn Toyotaatje, ongeveer 1000km, mijn eerste grote afstand. Op het laatste moment heb ik een handsfree kunnen kopen en dat was maar goed ook, want om Parijs heen komen zonder audiovisuele hulp is erg lastig.

Omdat ik met de auto was, konden we ook een paar uitstapjes doen zonder afhankelijk te zijn van OV. Zo zijn we o.a. een dag naar Honfleur (Normandië) geweest.

De hele familie houdt van spelletjes doen, dus we hebben vaak Ticket to Ride Europe (en ook Wereld), Azul, Carcassonne en zo gespeeld, ook met ouders Olivier en Rachel en jongste dochter Camille. Vader Olivier gaf van tevoren al aan, dat hij zou verliezen en dat klopte ook.

Voor mijn verjaardag hebben Léa en ik als verjaardagscadeau geluncht in een restaurant met één Michelinster in Pontoise. Groter kan het contrast met werken en zelf eten koken op de boerderij bijna niet zijn, dacht ik nog. Het eten was natuurlijk perfect en zelfs ruim voldoende.

Het afscheid, zaterdagavond was erg hartelijk en ik hoorde later van Léa, dat haar moeder niet zo snel een omhelzing doet en dat beide ouders zeiden, dat ik altijd welkom ben.

De overgang naar weer terug op de boerderij was even wennen. Er was inmiddels weer een helper begonnen, Gabriel uit Columbia. Hij had heel aardig een linzengerecht voor mij op het fornuis achtergelaten.

Januari is een moeilijke maand voor mij. Livia is op 20 januari 2005 geboren en 5 dagen later overleden. De zaken goed regelen en goed voor mijzelf zorgen helpt dan. Dus ik aan de slag met die regelzaken. Omdat ik langer dan 4 maanden niet in Nederland ben geweest, krijg ik met het fenomeen te maken, dat ik € 2.20 per Gigabyte bij moet betalen. Dat loopt in de papieren, want op de boerderij is geen WiFi. De oplossing is een Spaanse Simkaart te kopen, maar daarvoor moet ik een certificaat van mijn Spaanse bank hebben. Die bankrekening had ik gelukkig al en dat certificaat is gelukt en met alle andere paperassen heb ik dus nu een tweede Simkaart voor mijn Data-gebruik geregeld.

Oh ja, mijn pensioen is per 1-1-2024 begonnen! Er verandert niet zoveel, want ik blijf gewoon werken voor kost en inwoning bij boer Mel, maar binnenkort krijg ik mijn eerste inkomsten sinds ruim een half jaar. Ik ben nog steeds bezig met de Seguridad Social (Spaanse Ziekenfonds) om bij hen verzekerd te geraken. Frustrerend, want bellen om te achterhalen hoe het ervoor staat, is erg lastig. Een bandje met keuzenummers ging mij veel te snel om het allemaal te begrijpen. Uiteindelijk is het mij gelukt een afspraak te krijgen met iemand in levenden lijve. In heel de provincie Girona, kon ik alleen in Puigcerda terecht, 70km verderop de bergen in, in de buurt van Andorra en de Franse grens. Die afspraak ging goed en nu is het wachten op een brief van het hoofdkantoor in Girona, waarmee ik naar de Guardia Civil kan gaan om een bewijs te krijgen dat ik een inwoner van Europa ben. Dat is het laatste papier wat ik nog nodig heb om de ziekenfondsaanvraag te doen.

Het heeft hier al een aantal weken ‘s nachts gevroren en dan is een werkende kachel wel prettig. In de keuken staat dus zo’n houtkachel, maar ik heb nog steeds problemen om die aan de praat te krijgen. Ook Gabriel lukt het vaak niet. Op de slaapkamer blijft het sowieso koud, maar dat vind ik niet zo’n probleem. Als de kachel niet lukt, dan ga ik maar vroeg naar bed, want die is tenminste warm.

Ondertussen botert het niet zo tussen Gabriel en mij. Botsende karakters zullen we maar zeggen. Voor mij scheelt het dan weer, dat de meeste helpers maar 2 à 3 weken blijven.

Het werken is al een tijdje hetzelfde. Uitdunnen van het stuk bos met een mechanische zaag en dan de takken opruimen. De stal schoonmaken is een terugkerende taak, waar ik altijd met plezier naar uitkijk. Vaak komt Mel dan een praatje maken over zijn plannen en vragen hoe mijn vrije dag was.

Die vrije dagen vul ik meestal met een mooie wandeling. De omgeving hier is prachtig en het wandelen zit nu echt in mijn bloed. Plannen voor april en later beginnen al te borrelen. In April komt Léa een weekje naar de boerderij. Daar kijk ik nu al naar uit. En daarna wil ik naar Nederland of eerst een stuk Camino lopen. Van Toulouse naar Puenta la Reina of van Salamanca naar Santiago de Compostella of van Pontoise naar Saint Jean Pied de Port (vanaf Parijs de vierde route door midden Frankrijk).

En gisteren heb ik mijn eerste pensioen gestort gekregen op mijn bankrekening! Nu is het dus echt. Ik weet waar ik het mee moet zien te redden. Voorlopig tenminste, want het volgende en ik hoop laatste regelding is Spaans belastingplichtige te worden. Dat kan als ik 183 dagen in een belastingjaar in Spanje verblijf. Dan hoef ik geen Nederlandse premie volksverzekering meer af te dragen.

Kortom, ik blijf waar ik zit en heb het hier nog steeds naar mijn zijn, ondanks een paar lastige randzaken. Het werken op een boerderij bevalt mij erg goed en ik ben blij dat ik deze gigantische stappen heb gezet.

Hoe ik mijn leven ga leiden, zeg vanaf volgend jaar? Ik denk dat het belangrijkste is, dat ik mijn hart blijf volgen. Mijn lichaam moet wel blijven meewerken natuurlijk. Ik wil graag meer van Spanje zien. Dat kan door ergens anders te gaan werken, maar Camino’s lopen en hier langere tijd in de Pyreneeën blijven bij boer Mel is ook een optie.