Op naar de geitenboerderij in Galicië

Bijna 3 maanden geleden schreef ik mijn laatste blog. Veel is er in de tussentijd gebeurd.

Ik werk inmiddels in La Orotava op Tenerife, bij een finca dat wordt gerund door een Duits echtpaar van mijn leeftijd. Al snel ben ik gewend aan het strakke ritme van werken en vrije tijd op de finca. Jari is een paar dagen na mij gearriveerd, een jonge Duitser die zwaar werk wil verzetten. Hij traint voor een iron man (4km zwemmen, 190 km fietsen en 42 km hardlopen), dat in augustus in Zuid-Frankrijk wordt gehouden. Na het werk springt hij op zijn fiets en beklimt de steile hellingen of gaat na het avondeten naar het zwembad aan de kust.

De gastheer Robert kookt erg lekker en gezond. Wat ik wel lastig vind, is dat hij vaak aan het woord is aan tafel en niet echt kan luisteren.

Mijn werk is vooral in de tuin. Daar zwaait Katrien de scepter. Ik ben veel bezig met onkruid verwijderen. Er is een hardnekkig onkruid dat voor het eerst op Tenerife is gevonden in het dorpje La Perdoma. Het onkruid wordt hier dan ook Laperdomita genoemd. Het is een grondbedekker, met een groot wortelstelsel. Dat moet dus met wortel en al verwijderd worden. De eerste weken werkte ik ook in de moestuin, alfalfa afknippen en boomspinazie eruit trekken en beiden versnipperen voor mulch. Ook heb ik Jari zo af en toe geholpen met het voegen van steenplaten van een muur.

Katrien vertrekt voor 2 weken naar Duitsland en daarom komt Sophia hier ook werken. Zij neemt de moestuin over en ik concentreer mij vooral op het onkruid verwijderen. Katrien heeft mij ingewerkt om de kippen te verzorgen, tijdens haar afwezigheid mijn hoofdtaak.

Jari is na de werktijd meestal aan het sporten en Sophia wil graag het eiland verkennen en ik stel voor in de weekenden een dag samen te wandelen. We doen een wandeling in het “regenwoud” van Parque Rural de Anaga, in het noordoosten van Tenerife. Ook wandelen we in de buurt van de vulkaantop El Teide (3715m), een wandeling door een woest landschap.

Deze periode zijn ook de Europese Kampioenschappen. Ik krijg weinig mee van nieuws en sport op TV, maar dit wilde ik niet missen. Ik ging dan ook geregeld de helling naar beneden om in het dorp in een cafeetje voetbal te kijken. Meestal was ik één van de enigen die dat deed. Alleen bij wedstrijden van Spanje was het veel drukker.

Ondertussen besluit ik dat het beter is dat ik vertrek. Ik kan het niet vinden met de gastheer. Ik boek mijn terugtocht met de veerboot om en heb dan nog een week te gaan. Daarin probeer ik mijn onkruidproject af te sluiten. Ook wil ik wandelen in de Masca kloof, een must. Mijn laatste wandeling met Sophia is dan ook van het dorpje Masca in de bergen, naar de kust. Daar aangekomen werden we met de boot naar het toeristische dorp Los Gigantes gebracht en dan met de bus terug naar Masca. Helaas was de laatste bus net vertrokken, dus dat werd een taxi.

Léa kon vorig jaar haar Camino niet helemaal afmaken en daarom doet zij dat dit jaar, de laatste 12 dagen van de Camino del Norte en verder naar Finestera. Al snel was mijn plan ook gemaakt. Ik wilde graag de Via de la Plata afmaken, het stuk van Salamanca naar Santiago de Compostela (SdC) had ik nog niet gelopen. Zodoende kon ik Léa in SdC ontmoeten en daarna samen iets afspreken.

Dus voordat ik op de veerboot stapte had ik mijn wandelspullen bijeengepakt in mijn rugzak. De rest, waaronder mijn laptop ging in de kofferbak van de auto. Ook deze keer waren de 36 uren op de boot echt saai. Vanuit Huelva reed ik meteen door naar Salamanca. Ik had daar een hotel geboekt, met parkeerplek, zodat ik mijn auto daar kon laten staan.

De Via de la Plata is een Camino, die niet zo druk is. Zeker niet eind juli of augustus, want het kan er flink warm worden. De eerste etappes waren nog best saai, vaak lange rechte stukken door een eentonig landschap. Na een paar dagen kwam ik Zac (New York, 33) en Claude (Marseille, 67) tegen. Zij liepen al vanaf Sevilla samen. Wat mij niet zo vaak overkomt, zij liepen een tempo dat ik niet bij kon houden. Omdat er niet zoveel keuze was aan herbergen kwamen we elkaar vaak ’s middags weer tegen. De eerste week ben ik maar 6 verschillende pelgrims tegengekomen, waaronder een fietsend Spaans stel en Mario (Italië, 67). Mario heeft marathons gelopen. Zijn beste tijd is een indrukwekkende 2 uur en 52 minuten. In Galicië werd het iets drukker, ook omdat de laatste 100 kilometer populair zijn, want dan kun je al een Compostella krijgen. Mijn aankomst op het plein voor de kathedraal was niet emotioneel geladen. Wel was het een drukte van jawelste, met toeristen en pelgrims.

Léa had nog ruim een week voordat zij weer aan het werk moest en samen de Camino Ingles lopen (113 km vanuit Ferrol) leek ons het leukst. Ik moest natuurlijk eerst de auto uit Salamanca ophalen. Ik ging dus met de trein vanuit SdC naar Salamanca en had twee nachten in Seminario Menor, mijn vaste slaapplek in SdC, geboekt. Even stres, want mijn auto wilde niet starten. Na de siësta kon ik bij een garage vragen of er iemand langs kon komen. Een nieuwe accu en ik kon weer op pad. Gelukkig bleef de herberg tot 00:30 open, want rond middernacht was ik pas terug in SdC. De volgende dag ben ik naar Finestere gereden om Léa op te halen en samen verder te reizen naar Ferrol. Daar kon ik gelukkig mijn auto kwijt op een parkeerplaats in de buurt van de pelgrimsherberg.

De Camino Ingles is drukker dan de Via de la Plata. We dachten dat deze Camino wel gemakkelijk zou zijn, maar dat viel tegen. Het was bijna nooit echt vlak, er was veel asfalt en het was best warm. Na 4 dagen kwamen we aan in SdC, voor het eerst samen. Op deze korte Camino hebben we veel pelgrims ontmoet en ik vond het prettig om echte gesprekken aan te gaan. Met David (Aus) en Anne (Ier) deden we een fijn avondeten in het centrum van SdC. Léa en ik bleven nog een extra dag. Die laatste dag hebben we afgesloten met een diner in het restaurant van het Parador hotel. De dag erna bracht ik haar naar het vliegveld.

Toen ik weer alleen was voelde ik, dat ik nog niet meteen wilde beginnen met werken. Met Margo had ik namelijk afgesproken, dat ik eventueel vóór 1 september zou kunnen beginnen. Een strandvakantie leek mij niets, maar nog een Camino lopen, dat kon natuurlijk ook. De Camino Portugues duurt 9 à 10 dagen en dat paste precies. Ik reed meteen door naar Porto. Ik reserveerde een hostel in de buurt van de binnenstad en verkende de mooie wijk Ribeira, aan de noordoever van de rivier de Douro. Het is een bruisende wijk, met mooi gekleurde huizen. Het hostel ligt een paar honderd meter van de route, dat scheelt. De eerste wandeldag is nogal saai, Porto zien uit te komen, recht toe recht aan. De eerste nacht kom ik bij een familiehuis op een kamer met drie bedden te liggen met Friederieke (30, Berlijn). Het is haar eerste dag op haar eerste Camino en we hebben het er o.a. over hoe dat is, een Camino te lopen. De volgende dag loop ik lange tijd samen met Luisa (Milaan, 28). Ik ben verrast, dat zij mij na een paar uren toevertrouwd, dat zij een maand geleden een abortus heeft ondergaan. Zij had haar Camino al eerder gepland, maar nu is haar timing perfect om een tijdje in afzondering te wandelen. De route is verder erg mooi, een beetje veel asfalt, maar het landschap is groen en heuvelachtig. De bramen en soms de vijgen al, kun je onderweg plukken langs de route, geweldig vind ik dat. Het is augustus en het is best druk op de route, vooral na Tui, net over de Spaanse grens. Opvallend zijn de groepen met Italiaanse of Spaanse jongeren onder begeleiding. Voor de derde keer dit jaar kom ik aan in SdC. De laatste dagen liep ik wat langere afstanden en was ik mijn bekenden kwijt. Ik wilde echter twee nachten in Seminario Menor blijven. Zo was de overgang naar werken niet te abrupt. Voordeel was ook, dat ik Friederieke (en zus, die haar hier opwachtte) en Luisa zo ook nog kon treffen op het plein. Ik deed een koffie met Luisa, die de volgende dag door zou gaan naar Finestere. Met Friederieke en Franzeska heb ik een afscheidsdiner gedaan in de drukke binnenstad.

Mijn auto stond nog in Porto en met een Alsa bus terug ging het snelst. Weer stres, want ook nu wou mijn auto niet starten. De volgende keer heb ik een startkabel bij mij, want nu duurde het 5 uren voor het weer in orde was.

Met Margo (71) sprak ik af om toch door te rijden naar haar boerderij. Zo kwam ik om 23:30 aan in Santoalla. Helaas was het donker, zodat ik niets van de omgeving heb kunnen meekrijgen. Margo heette mij welkom met een glas (2) rode wijn en liet mij mijn caravan zien. Doe morgen maar rustig aan, zei zij nog. Inmiddels ben ik ruim een week bij Margo aan het werk. Zij heeft vaak vrienden bij haar aan het werk. Zo is er nu Trinke en er zullen binnenkort nog twee dames komen werken. Meteen op mijn eerste werkdag werd ik aan het melken gezet. Eén geit mag in de melkruimte. Deze klimt op de verhoging en wordt vastgezet met haar kop door een opening en krijgt een graanmengsel te eten. Met de duim en wijsvinger de uier afknijpen en dan met de andere drie vingers de melk eruit knijpen en opvangen in een pannetje. De ene geit geeft twee pannetjes, de andere een bodempje. Daarna de uiers masseren om het laatste restje melk eruit te “persen”. Daarna krijgt Margo er bij mij altijd nog iets extra uit. We doen om de beurt en na een uurtje of twee zijn alle 34 geiten gemolken. De geiten mogen dan buiten hun verblijf, de kleintjes blijven binnen. Margo verkoopt de kleine geitjes meestal. Toen ik kwam werken waren het er 11. Er is één bok, Leo, hij is helemaal zwart. Na het melken doen we een uur koffiepauze en daarna komen andere klussen. Trinke heeft ondertussen de melk verwarmd tot 36C en er stremsel bij gedaan. Margo maakt later op de dag de kaas. ’s Avonds mogen de geitjes een uur buiten spelen en daarna worden alle geiten teruggedreven naar het verblijf. Dit zal, naast de melk verwerken (als Trinke 17 september vertrokken is), mijn hoofdtaak worden. Daarnaast zijn er altijd klusjes om het huis of in de groentetuin. Margo is, met haar werkers, de enige die in het dorp Santoalla woont. Er is wel een buurman, Julio, maar hij woont beneden in het dal in Petín. Hij heeft een paard (Mizla) in een schuur naast Margo’s huis staan. Mizla loopt vrij rond en steekt geregeld haar hoofd door de voordeur voor een koekje. Ook grazen er soms koeien in de buurt. Margo heeft 3 honden en geeft er nog 2 anderen te eten, allen grote beesten. Zij (Snip, Snap, Ourso, Perrito en Fido) beschermen de kudde geiten tegen wolven. Ook lopen er drie schuwe katten rond en vijf kippen.

Dit leven, werken voor kost en inwoning wanneer ik dat wil, die vrijheid, begint langzaam tot mij door te dringen. Dat zullen de meeste mensen die pas met pensioen zijn wel hebben, uit een ander systeem komen gaat geleidelijk. Spanje is een mooi land en ik heb nog lang niet alle streken verkend, die mij interessant lijken. Ik kan zo af en toe terug naar Nederland, of weer een Camino gaan wandelen, al dan niet in Spanje. Hoelang ik hier in Santoalla blijf werken weet ik nog niet, in ieder geval twee maanden, maar of ik de winter weet door te brengen in mijn caravan hier, ik weet het niet. Andalusië staat ook op mijn to-go-lijstje en lijkt mij ideaal voor de wintermaanden.