Na veel veranderingen naar Santa María de Redondo

Met Léa heb ik negen fijne dagen in Combloux gehad, waar we veel op sneeuwschoenen (raquettes) gewandeld hebben. Bijzonder zo in de buurt van de Mont Blanc in de sneeuw rond te lopen. Ik heb haar vervolgens in Pontoise afgezet en ben twee dagen later doorgereden naar Nederland. Eerst ging ik een weekend bij broer Paul en schoonzus Andrea op bezoek. Daarna heb ik een week bij Marian op zolder gelogeerd, vervolgens heb ik een week een huisje gehuurd op een camping bij Scherpenzeel en ben ik een weekend bij Mariëtte op bezoek geweest. Zo heb ik Alice, Alexandra en Leks en Ellen ook weer kunnen zien.

Eind januari ben ik weer via Pontoise naar Santoalla gereden. Voor Margo nam ik typisch Nederlandse spullen mee, zoals leverworst, borrelnootjes en dropjes. Voor Alex nam ik een Japans puzzelboek mee en lagen er twee rollen elektriciteitskabel voor onder de grond en twee verdeeldozen achter in de auto.

Na een paar dagen was er weer een kleine geboortegolf. Zo was Mordisha in de natuur bevallen en hadden we de volgende dag nog maar één kleintje kunnen vinden. Pas de dag erop kwam ook die tevoorschijn vanuit de ruïnes.

Al voor de Kerst en nu weer had ik aanvaringen met Alex. Twee Alex-en in het huis zijn blijkbaar te veel van het goede. Na een verduidelijkend gesprek, waaruit bleek dat ik niet meer alleen voor Margo werkte, de geiten waren al overgedragen aan Alex, besloot ik de volgende ochtend te vertrekken, nog niet wetend waarheen. Toen ik de volgende ochtend aan het opruimen was, stonden de geiten, die normaal de heuvels in trekken, allemaal in de buurt van de caravan, bijzonder.

Wat een bijzondere plek is Santoalla do Monte, met Margo die daar haar droom heeft verwezenlijkt ondanks haar verlies. Ik vond het bijzonder deelgenoot te zijn van het leven op een boerderij als deze. Haar huis staat open voor eenieder. De gezonde rust die van de plek uitgaat, samen met de geiten en andere dieren, maar vooral met Margo.

Na een overnachting in Ponferrada en een suggestie van Mariëtte om te gaan wandelen, wist ik waarheen ik wou gaan: Zuid-Spanje. Daar is het warmer en de Camino Mozárabe leek mij perfect. Dat was even schakelen, ik was nog in werkmodus. Al mijn kleren moesten uitgezocht, ik moest zorgen dat mijn rugzak in orde was en ik moest ook daar nog heen rijden. In één dag reed ik naar het zuiden en na twee overnachtingen aldaar had ik alles op orde en vertrok ik vanuit Almería richting Granada, Córdoba en Mérida, het geplande eindpunt. Mijn auto liet ik achter op een parkeerplaats bij een Ikea, bewaakt en gratis. Mijn rugtas met laptop kon ik in het hotel in bewaring geven.

Ik had een pelgrimspaspoort nodig en toen ik door Almería liep stopte er een auto voor een stoplicht en een man vroeg of ik een pelgrim ben. In de auto zat ook de voorzitter van de Jakobsvereniging, wat een toeval! Bij haar kon ik natuurlijk terecht voor mijn “credencial”.

De Camino Mozárabe is heel anders dan ik mij had voorgesteld. Halverwege februari staan er veel bomen in bloei, vooral amandelbomen, met mooie roze bloemetjes. De route was een paar keer door droogstaande rivierbeddingen en liep gestaag omhoog, met zo af en toe een fikse beklimming en of afdaling. De eerste vier herbergen waren zonder hospitalero, je kon erin door een code van een sleutelkastje te vragen. De volgende ochtend betaalde je wat je het waard vond in de donativo-box. Het was niet zo druk op de route, maar toch heb ik een paar pelgrims ontmoet.

Ik had in januari een nieuw abonnement geregeld bij KPN, want bij Odido moest ik na vier maanden in het buitenland te zijn fiks bijbetalen. Tijdens de Camino zou ik mijn nieuwe SIM-kaart activeren, maar dacht ik, kan dat wel in Spanje? Na bellen met KPN bleek dat ik daarvoor in Nederland moest zijn. Wat nu! Andere opties waren lastig en een mobiele telefoon is onontbeerlijk, zeker tijdens het wandelen, dus heb ik een retour Nederland geboekt, waardoor ik een extra week in Nederland had. Ik kon bij Mariëtte een week logeren.

Het was een heel gedoe, want mijn auto stond in Almería en de vlucht was vanuit Málaga en ik was inmiddels wandelend in Guadix aangekomen. De busreis daar vandaan ging voorspoedig. In Almería heb ik eerst bij het hotel mijn laptoptas opgehaald en ben doorgelopen naar de Ikea, heb mijn koffer gereorganiseerd en mij omgekleed, daarna was het twee uur rijden naar Málaga en daar heb ik de auto op een gratis parkeerplaats neergezet en heb 5km met de koffer gelopen naar het vliegveld, mooi op tijd voor mijn vlucht.

Zo’n week in Nederland is zo voorbij! Zo kon ik kon weer eens een keer naar de film in Filmhuis den Haag. Mariëtte moest gewoon werken en had haar afspraken en ik kon mijn gang gaan. Met Ellen en Marian heb ik gewandeld.

Toen ik weer verder ging met mijn Camino bleek na een paar dagen dat ik eerder kon beginnen bij de volgende boer. Ik had eind december dit adres al gevonden. Omdat ik deze Camino toch niet kon afmaken, heb ik het afgebroken en ben ik richting Santa María de Redondo vertrokken. Dat ligt in het noorden van de provincie Palencia in de autonome regio Castilla y León. Het ligt anderhalf uur rijden van de noordkust.

Boer Luis (Sito genoemd, van Luisito) heeft een boerderij met koeien en schapen. Vader Lorenzo en moeder Ines, beiden 85 , wonen er ook. Sito heeft vier zussen, waarvan er één in Italië woont en de rest woont in de weide omgeving. De zussen en hun kinderen komen vaak in het weekend langs, ook om mee te helpen in het boerenbedrijf. Het is de bedoeling dat ik de kudde(s) in de gaten houd als die buiten rondlopen en verder meehelp op de boerderij. Santa María de Redondo ligt aan het eind van een weg de bergen in. Het ligt op zo’n 1200m hoogte. Het is een dorp met ongeveer 20 huizen. Deze zijn allen in goede staat en ze worden vooral in de zomer allemaal bewoond. Ik woon in een gerenoveerd huis, heel modern en riant met een prachtig uitzicht op de omgeving. Ik heb een slaapkamer gekozen (die met een badkamer), de andere twee slaapkamers zijn soms in gebruik door familie. Ik kook zelf. Ik krijg veel van Ines en de boodschappen die ik verder doe worden vergoed. Ik ga nu echt aan mijn Spaans werken, want Sito’s Engels is hoe mijn Spaans nu is.

Het weer is nog te slecht om de koeien en schapen buiten te laten. Er is daarvoor ook nog niet genoeg gras. Daarom is het nu nog vooral 2x per dag hooi geven en de stal schoonmaken. Later zal er genoeg te doen zijn.

Inmiddels heb ik mijn eerste wandeling gedaan. De weg naar het dorp gaat nog een eindje verder de bergen in naar de oorsprong (Fuente Cobre) van het riviertje de Río Pisuerga, dat door het dorp stroomt. Deze ontspringt bij een grot. Er ligt sneeuw op de hoger gelegen bergtoppen. Ik vind het prachtig hier.