Hier ben ik op mijn plek

Na alweer bijna 3 maanden werken voor boer Mel is het tijd voor een update. Veel is hetzelfde gebleven, maar er is ook veel veranderd en gebeurd.

Het is hier al een aantal weken flink kouder geworden bijvoorbeeld. Was het eind september nog 25-30 graden, nu is het overdag maximaal 10 graden en 's nachts is er lichte vorst. Op mijn ruime slaapkamer heb ik geen kachel of zo, dus daar wordt het best wel koud. In de keuken is er een houtkachel. Die gaat 's middags na het werken aan. Ik houd niet zo van vuurtje stoken en het lukt mij vaak niet de kachel lang bezig te houden.

Aartjan, mijn baas van het Joods Museum, sinds Augustus met pensioen, wees mij erop dat de regels rond vervroegd pensioen afgelopen zomer, tijdens mijn Camino dus, zijn versoepeld. Er zijn geen beperkingen meer om er naast het vervroegd pensioen bij te werken. Daar liep ik nu juist tegenaan in mijn zoektocht, de reden dat ik ben gaan werken voor kost en inwoning, zonder andere inkomsten tot die grens van 5 jaar voor mijn AOW-leeftijd. Ik had inmiddels mijn pensioen aangevraagd (op mijn mobiel) en laten ingaan op 1-4-2024. Dat kon ik gelukkig nog aanpassen in 1-1-2024. Maar het leven wat ik nu leid bevalt mij zo, dat ik dat nog wel een tijdje wil blijven doen.

Het heeft even geduurd, maar ik ben nu inwoner van Sant Joan de les Abadesses! Mel moest garant staan voor mij, want ik heb geen huurcontract, één van de vereisten. Gelukkig had ik in Nederland al via een volmacht een NIE-nummer (Spaans sofinummer) bemachtigd, voor veel administratieve zaken onontbeerlijk. Zo kon ik ook eindelijk een Spaanse bankrekening openen. Dat is weer nodig om een auto te kunnen kopen, samen met dat NIE-nummer en die inschrijving in de gemeente. Een auto was namelijk de volgende stap. Ik wil er op uit! Verder de bergen in om te wandelen, niet meer afhankelijk zijn van het schamele en onbetrouwbare openbaar vervoer. Ik wil weer eens naar de film of tafeltennissen bij een club in een stadje verderop. Bijna al mijn regeldingen zijn nu op orde. Ik moet nog één ding doen, mij inschrijven voor het Spaanse ziektenfonds. Vanaf 1-1-2024 wordt er hiervoor door het CAK geld ingehouden op mijn pensioen.

Inmiddels heb ik gewerkt met 10 verschillende helpers (4 Argentijnen, 3 Columbianen, 1 Engelsman, 1 Bask en 1 Italiaan). De laatste helpers, die hier waren, Massimo en Noëlla wilden uitzoeken wat zij gaan doen nadat ze hun pizzeria hadden verkocht. Zij waren 2 weken bij Mel aan het werk en vroegen de oren van zijn hoofd over kaas maken en de koeien verzorgen. Best confronterend, want ik doe het langzaamaan. Ik ga niet na 2 weken weer weg, ik ben van plan hier langere tijd te blijven. Waarom ik niet meer vraag over koeien en kaas maken? Ik wil eerst dat hij mij vertrouwt, dat hij weet dat ik een blijver ben en dat ik met koeien om kan gaan. Dat laatste weet hij nu wel, want hij ziet mij dagelijks rondlopen tussen de koeien. Ik hoor van hem, dat hij tevreden is over mijn inzet en het werk dat ik verzet.

Wel kreeg ik klachten aan mijn linker ellenboog. Toch maar bij de fysio langs gegaan in het dorp. Ik heb een zogenaamde golfarm. Inmiddels doe ik rustiger aan met mijn linkerarm en het voelt al stukken beter.

Het lijkt erop dat ik een tijdje de enige helper zal zijn. Een goed moment om meer betrokken te raken bij de koeien verzorgen. Op de dag dat Massimo en Noëlla vertrokken ging het echter mis. Ik zou Mels pick-up truck in de ochtend gaan gebruiken om takken af te voeren. Ik kreeg de auto niet in beweging. Was de 4x4 stand niet goed? Ik zet de auto op de handrem en in zijn 1 en ga lopend verder naar mijn werkplek. Na 2 uur loop ik terug naar boven en zie tot mijn schrik, dat Mels auto de heuvel is afgerold en tegen een boom tot stilstand is gekomen. Mel had de vorige avond nog eens benadrukt, dat de handrem niet betrouwbaar is. We denken nu dat de remmen bevroren waren en dat die na verloop van tijd weer ontdooid waren. Ik dacht meteen, ik mag op zoek naar een andere werkplek. Mel was natuurlijk ontzet, maar na een dagje bijkomen hadden we het erover hoe dit aan te pakken. Ik was net bezig een gewone personenauto te kopen, dus dat zou helpen, want Mel heeft maar één auto. Alleen moet ik 10 minuten verderop parkeren en dan steil naar beneden en weer naar boven "klimmen", want voor de andere route is een 4x4 nodig om door de rivier de Ter de boerderij te bereiken. Gisteren heb ik de auto opgehaald bij de dealer in Olot. Het is een Toyota Corolla 1.6 uit 2005 (het jaar van Livia dacht ik meteen), 155.000 km gereden. Wel even wennen, na 5 jaar zonder auto, weer in één rond te rijden.

In November ben ik een week op bezoek geweest bij Léa in Pontoise, 30km boven Parijs. Dat was per bus van Barcelona naar Parijs. Dat ging bijna mis, want op het vliegveld van Barcelona stond ik 2 verdiepingen te hoog te wachten op de bus en miste die daardoor. Gelukkig kon ik nog een Flixbus boeken, voor bijna het dubbele dat ik voor het retourtje had betaald. Zo was ik wel bijna 24 uur onderweg. De week was zo leuk, dat we dit nog eens over gaan doen rond de jaarwisseling. De Kerst ben ik dus hier in de Pyreneeën, met Mel en ouders (Italianen, uit Milaan). Langzaamaan wordt het contact tussen Mel en mij vriendschappelijker, zelfs na het akkefietje met zijn auto. Mel is natuurlijk gewend de helpers te zien komen en vaak na 2 weken weer zien gaan. Dat schept geen band.

Het gaat goed met mij, ik voel mij hier op mijn plek, tussen de heuvels en bergen, de koeien en kalveren, de stal en de kazen. Het werk is zwaar, maar mijn lichaam lijkt het (meestal) te houden. Laatst woog ik mij en was blij verrast. Met mijn 1.94 weeg ik nu 93 kg, 11 kilo minder dan op de dag van vertrek uit Voorschoten, eind mei.

Dit was het voor deze keer. Ik wens iedereen fijne feestdagen!