De laatste dagen bij boer Mel

Tijd voor een update!

Ik werk op een prachtige boerderij in een prachtige omgeving en heb het erg naar mijn zin met de fysieke arbeid die ik verricht.

Mel zaagt een aantal bomen, om een brandgang te maken. Hij zaagt de takken eraf en de stam wordt door hem in stukken van een meter gezaagd. Na een tijd het bos uitdunnen met een zaag en dan het afval opruimen, is het nu vooral mijn taak de takken op grote hopen te gooien, de stammen te verplaatsen en te stapelen en de kleinere takken op te ruimen. Dit alles met mooi weer en mooie uitzichten.

Het vriest ’s nachts nog wel vaak, maar de kachel krijg ik nu meestal wel aan.

Met mijn auto ga ik elk weekend een dag op pad. Via Komoot vind ik erg mooie wandelingen in de buurt en ondanks vermoeide spieren door de dagelijkse werkzaamheden maak ik mijn kilometers.

Met de andere helpers gaat het moeizaam. Nadat Gabriel vertrokken is om te gaan werken in een hotel in Zaragoza ben ik een weekje alleen op de tweede verdieping. Eerst komt Cristian (Colombia) en de volgende dag komen Genesis en Lautaro (Argentinië). Het is meteen een stuk drukker. Zeker als een week later Philippe (Singapore) onaangekondigd verschijnt. Hij heeft tijdens Corona 2 maanden op de boerderij gewerkt, dus Mel verwelkomd hem natuurlijk. Philippe heeft er geen probleem mee te slapen in de keuken, met anderen om zich heen. Hij heeft nu geen betaald werk en kan zo geld besparen. Cristian is al langer in Europa, dan de 3 maanden die toegestaan zijn. Hij is na verloop van tijd steeds meer aan het gamen en hij verlaat zelfs op zijn vrije dagen de boerderij niet.

Ik trek steeds meer naar Philippe toe, die Mel vaak ’s nachts helpt met de koeien binnenhalen. Na 2 weken gaan Genesis en Lautaro alweer naar hun volgende werkplek. Philippe blijft nog een week langer en gaat dan naar een vriend dichter bij Barcelona.

Het wordt voor mij al snel onhoudbaar met Cristian. Hij trekt zich nergens iets van aan, met gamemuziek aan en luide telefoongesprekken. Hij doet liever geen zwaar werk en loopt de kantjes er vanaf. In het huishouden doet hij alleen zijn eigen ding. Nadat ik hem oortjes aanbied (geweigerd) en zeg die gamemuziek niet meer te willen horen, verdwijnt hij voorgoed naar zijn kamer. Een depressieve sfeer hangt er. Ik ben alleen, maar voel mij niet vrij.

Het papierwerk op orde krijgen blijft een krachttoer, maar binnenkort krijg ik mijn Spaanse Ziekenfondskaart opgestuurd! Nu ik mijn pensioen maandelijks gestort krijg, kan ik mijn leefstijl een beetje aanpassen. Ik zal nog wel een tijd blijven werken tegen kost en inwoning. Zo kan ik sparen voor als ik mij ergens wil settelen.

Als de datum nadert, dat Léa een week op bezoek komt, krijg ik van Mel te horen, dat Cristian vertrekt. Dat lucht op!

Om echt vrij te zijn en leuke dingen met Léa te kunnen doen heb ik 2 maanden lang elke dag een uur extra gewerkt. Léa komt met het vliegtuig en ik haal haar op uit Barcelona. We hebben de tweede verdieping voor onszelf en gaan er elke dag op uit. We houden beiden van wandelen en er is hier zoveel te doen. Met trots laat ik het reilen en zeilen van de boerderij zien. De week vliegt voorbij.

Met boer Mel zou ik in principe het jaar vol maken, maar tijdens de periode met Cristian ben ik toch via WWOOF, Workaway en HelpX gaan zoeken. Tot mijn verbazing krijg ik een werkplek aangeboden van een Duits stel (60 en 62) dat een eco-Finca (boerderij) heeft op Tenerife! Daar heb ik een week over nagedacht en heb besloten dat aanbod aan te nemen. Mijn plan om de maand mei naar Nederland te komen, blijft doorgaan. Ik wil mijn auto graag meenemen, dus de terugweg is een stuk langer, want de veerboot vertrekt vanuit Huelva, dat in Zuid-Spanje ligt. Nu heb ik nog 10 dagen om afscheid te nemen van Mel, de boerderij en Catalunya. 7 Maanden is dit mijn thuis geweest!