Bijna in Bilbao

Irún - 20,1 km - San Sebastian - 32,1 km - Gétaria - 18,0 km - Deba - 24,2 km - Markina-Xemein - 31,3 km - Pozueta

Totaal gelopen 2014,3 km

16-8

De laatste etappe van de Voie Nive is ook zwaar. Een zware, lange klim en afdaling in het begin en daarna iets minder zwaar. Alle slaapplaatsen in hotels en pensions zijn volledig volgeboekt. Gelukkig is er in Irún een albergue alleen voor pelgrims bestemd. Het probleem is alleen, dat je niet kunt reserveren. Dus de vraag is of er plek is als we aankomen. Inmiddels trekken we op met Victor en Nina, twee begin dertigers. We vermoeden, dat ze een stel (aan het worden) zijn. We lopen flink door om redelijk op tijd aan te komen. Gelukkig, we hebben een bed bemachtigd! We gaan met zijn vieren uit eten in Irún, een Indiaas restaurant.

17-8

Op onze kamer gaan de eersten al voor 06.00 er uit. Het is de bedoeling dat iedereen vóór 08.00 vertrokken is. Om 06.30 is er ontbijt, dus ik ga er maar uit. Vijf jaar geleden heb ik de Camino del Norte al eens gelopen, in september. Dat vandaag een zware, maar ook mooie wandeldag wordt, wist ik al. Het is goed wandelweer, op de luchtvochtigheid na. Onderweg is er een boottochtje om de in zee uitmondende rivier over te steken. Ons groepje van 4 een Duitse en een Ierse jongeman lunchen eerst in het dorpje Pasaia. Na de overtocht is er een fikse beklimming en dan door een bos. Ik weet dat er in dat bos een onderkomen is bij Los doce Tribus, een soort religieuze commune. Omdat het niet zeker is dat de grote herberg nog plek heeft, zijn we blij, dat deze gîte plek heeft voor ons. Tijdens het avondeten wordt er iets verteld over het onstaan en de principes van deze groep, die wereldwijd verspreid is. Het is donativo, dus morgen doen we in de donativobus, wat we het waard hebben gevonden. Ik denk, dat ik voor € 17,50 ga.

18-8

Het blijft lastig overnachtingsadressen te vinden. Het is concurreren met toeristen. Van te voren reserveren is verstandig, maar bij het enige adres dat in aanmerking komt, kun je niet reserveren. Het is wie heteerst komt, heeft een plek. We staan vroeg op en zijn al bijna gepakt, als we om 07.00 uur kunnen ontbijten. De Camino del Norte is best zwaar, weet ik van vijf jaar geleden. Ook vandaag is het een etappe met klimmen en dalen. Eerst een kleine 4 km naar de boulevard van San Sebastian (Donostea). We lopen over het strand naar de andere zijde van San Sebastian. Dat is leuk, met ons vijven. Max is een blijver in onze groep. Daarna is het steil omhoog. Eenmaal boven heb je prachtige plaatjes van boerderijtjes en de zee. Het wordt voor het eerst sinds tijden weer warmer dan 30°C en de luchtvochtigheid is erg hoog. Binnen een uur is mijn lijf nat van het zweet. Als we aankomen bij de herberg heeft het stel voor ons 5 pelgrimspaspoorten bij zich, ook voor pelgrims die na ons. aankomen. Door deze truc is er maar plek voor 2 van ons. We laten Victor en Nina bij elkaar en Max, Léa en ik kunnen gelukkig nog terecht bij een duurdere gîte. Deze is wel beter. Er zijn handdoeken en ook kun je het stapelbed met 2 gordijntjes afsluiten. Getaria heeft 2 leuke strandjes. Bij de ene is een gevaarlijke kwal gesignaleerd, dus verplaatsen we ons naar de andere. In ons ondergoed zwemmen we in de heerljjk warme zee. Het is vrijdagavond en het is moeilijk een plekje te vinden in de vele restaurantjes. We eten a la carte iets simpels en verplaatsen ons dan naar het bargedeelte voor de pinxtos (kleine hapjes, vooral vis).

19-8

Om 08.00 zitten Léa en ik al bij de panaderia (bakker) voor ons ontbijt. Ik heb gereserveerd voor 5 personen bij een boerderij op 22km van de vertrekplaats. De route gaat weer veel op en neer. Als Victor en Nina, die een half uur voor ons lopen, besluiten in Deba (5km eerder) te blijven, gaat de rest daar in mee. De herberg gaat pas om 15.30 open. Het is gevestigd boven het station. Daarna gaan Max, Léa en ik weer naar het strand. Deze keer zijn er meer golven, heerlijk. De komende dagen gaat de route meer landinwaards, dus dat wordt even geen strand. Een aardige Spaanse vrouw wil de wasmachine wel delen met Met Max en mij. Zij zal de was in de droger doen, erg aardig. Het is zaterdag en het is druk in het stadje. Veel te druk om rustig ergens te gaan eten. We moeten om 22.30 uur binnen zijn, want dan gaat de deur dicht. Uiteindelijk doen we een paar broodjes, die een beetje op pinxtos lijken en een paar tortillas (roerei met aardappels), om toch iets gegeten te hebben. In de slaapzaal, onder het puntdak, is het erg warm. Dat wordt zweten vannacht.

20-8

Als we opstaan om 06.30 uur is de slaapzaal al bijna leeg. Omdat deze gîte moeilijk te bemachtigen was, lijkt iedereen voor de zekerheid vroeg te vertrekken voor de volgende slaapplek. Daar zijn 40 slaapplaatsen, die niet gereserveerd kunnen worden. Omdat ik een tent bij mij heb, heb ik altijd een escape, maar Léa heeft dat niet, dus vanmorgen is zij gestresst over het op tijd zijn voor een bed vanmiddag. Gelukkig is er zondagochtend een bakker open en met het nodige brood zoeken we een leuk plekje om te ontbijten, zonder koffie helaas. Zoals al een paar dagen, is het ook vandaag omhaag en omlaag, met pittige klimmen. Mijn bovenbenen voelen zwaar aan, aan de achterkant bij het klimmen en aan de voorkant bij het dalen. We hebben bedacht, dat we eventueel 10km meer gaan lopen als we te laat zijn of als de plek ons niet bevalt. We hebben stevig doorgelopen en als we om 13.30 uur aankomen zien we een rij rugzakken tegen de muur opgesteld. We zijn nr 19 en 20, dus ruim op tijd. De deuren gaan pas om 15.00 uur open, dus we laten de rugzak achter en gaan naar een terras. Er zijn pintxos te krijgen, dus daar gaan we voor. De lange rij betekent ook lang in de rij staan. Deze keer staan er bedden 2 aan 2 met een schot er tussen en een smal gangpad tussen de 2 rijen. Er is een restaurant, dat Pelgrimsmenu's doet, een driegangendiner met wijn erbij voor maar €13,-.

21-8

Om 05.45 word ik wakker en moet erg nodig naar de WC. Die is 3 gangen verderop en ik red het niet op tijd. Het goedkope eten zal de oorzaak zijn geweest. Na een douche ben ik weer fris. Na het ontbijt vertrekken we voor alweer een zware wandeldag, meer dan 30km, op en neer en 's middags 30 °C. Onderweg komen we door Guernica, dat 26 april 1937 gebombardeerd werd tijdens de burgeroorlog, op gezag van Franco, uitgevoerd door de Luftwaffe en de Italiaanse facisten. We lopen naar de replica van het schilderij van Picasso. Daarna doen we een lunch van 4 pintxos en veel tapwater met ijs. Het zwaarste stuk van 5km komt dan nog. Bij de herberg, "in the middle of nowhere", heeft Léa telefonisch gereserveerd, maar bij aankomst staan onze namen niet op de lijst. Gelukkig krijgen we toch een bed.